ស្រោមសំបុត្រដែលបានបាត់
មានពេលមួយ ខ្ញុំបានធ្វើដំណើរកម្សាន្តនៅរដ្ឋមួយ ជាមួយក្រុមគ្រួសារខ្ញុំ។ ពេលយើងធ្វើដំណើរត្រឡប់មកផ្ទះវិញ ខ្ញុំក៏រើសបានរបស់មួយ។ កាលនោះ ខ្ញុំកំពុងតែចុះចាក់សាំងឡាន ហើយក៏បានឃើញស្រោមសំបុត្រធំមួយ នៅលើដី។ ខ្ញុំក៏បានរើសស្រោមសំបុត្រដែលប្រឡាក់ដីនោះឡើង ហើយក៏បានបើកមើលខាងក្នុង។ ខ្ញុំមានការភ្ញាក់ផ្អើលណាស់ ពេលដែលបានឃើញលុយ១រយដុល្លានៅខាងក្នុង។
ខ្ញុំក៏បានគិតថា ម្ចាស់លុយ១រយដុល្លានេះ ប្រហែលជាកំពុងតែដើររកវា យ៉ាងវក់វីហើយ។ ខ្ញុំក៏បានឲ្យលេខទូរស័ព្ទខ្ញុំ ទៅបុគ្គលិកចាក់សាំង នៅស្ថានីយប្រេងឥន្ធនៈ ក្រែងលោមាននរណាម្នាក់ត្រឡប់មករកវា។ ប៉ុន្តែ មិនឃើញមាននរណាម្នាក់ទូរស័ព្ទមកខ្ញុំសោះ។
មនុស្សម្នាក់មានលុយនោះជាកម្មសិទ្ធិរបស់ខ្លួន តែគាត់ក៏បានបាត់វា។ ទ្រព្យសម្បត្តិក្នុងលោកិយ គឺច្រើនតែមានលក្ខណៈដូចនេះឯង។ វាអាចបាត់បង់ ត្រូវគេលូច ឬប្លន់ ឬក៏បំផ្លាញ។ វាអាចបាត់បង់នៅក្នុងការវិនិយោគដែលមិនល្អ ឬនៅក្នុងការរកស៊ី ដែលយើងមិនអាចគ្រប់គ្រងបាន។ ប៉ុន្តែ ព្រះទ្រង់បានសន្យាប្រទានជីវិតអស់កល្ប គឺជាទ្រព្យសម្បត្តិ នៅស្ថានសួគ៌ ដែលយើងមានក្នុងព្រះយេស៊ូវ ដែលមិនចេះបាត់បង់ឡើយ។ យើងមិនអាចជ្រុះវាបាត់ នៅកន្លែងចាក់សាំង ឬនៅកន្លែងណាមួយឡើយ។
ហេតុនេះហើយបានជាព្រះគ្រីស្ទ មានបន្ទូលប្រាប់យើង ឲ្យ “ប្រមូលទ្រព្យសម្បត្តិ ទុកសំរាប់ខ្លួន នៅឯស្ថានសួគ៌វិញ”(ម៉ាថាយ ៦:២០)។ យើងអាចប្រមូលទ្រព្យសម្បត្តិទុកនៅស្ថានសួគ៌ នៅពេលដែលយើង “បានធ្វើការល្អ ជាបរិបូរ”(ម៉ាថាយ ៦:២០) ឬ “មានជំនឿច្រើន” (យ៉ាកុប ២:៥) ដោយជួយអ្នកដទៃ…
ពិតជាអស្ចារ្យណាស់!
ក្មេងស្រីថ្នាក់ទី៧ម្នាក់បានចូលរួម នៅក្នុងការប្រកួតរត់ប្រណំាងថ្នាក់ជាតិជាលើកទីមួយ ប៉ុន្តែ នៅពេលដែលការប្រកួតមកដល់ នាងមិនចង់ទៅរត់មុខសោះ។ នាងបានត្រៀមខ្លួនជាស្រេច សម្រាប់ការប្រកួតនេះ តែនាងនៅតែខ្លាចរត់មិនឈ្នះគេ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ នាងក៏បានចាប់ផ្តើមការប្រកួតជាមួយកីឡាករដទៃទៀត។ ក្រោយមក កីឡាកររត់ប្រណាំងទាំងឡាយក៏បានបញ្ចប់ការរត់ចម្ងាយ៣គីឡូម៉ែត្រ ទៅដល់ទីម្តងមួយៗ លើកលែងតែកីឡាករដ៏ស្ទាក់ស្ទើរម្នាក់នេះប៉ុណ្ណោះ ដែលមិនឃើញរត់នឹងគេ។ ទីបំផុត ម្តាយរបស់នាងដែលកំពុងមើលកូនស្រីរបស់ខ្លួនប្រកួត ក៏បានឃើញនាងឈរនៅម្នាក់ឯង។ គាត់ក៏បានទៅឈរនៅទី ដោយត្រៀមកម្សាន្តចិត្តអ្នកប្រកួតដែលកំពុងតែពិបាកចិត្តម្នាក់នេះ។ ពេលដែលអ្នករត់ប្រណំាងដ៏វ័យក្មេងនេះបានឃើញម្តាយរបស់នាង នាងក៏បានបន្លឺសម្លេងឡើងថា “ពិតជាប្រសើរណាស់!”
តើការរត់ទៅដល់ទីក្រោយគេ មានអ្វីដែលល្អ? គឺល្អនៅត្រង់ការបញ្ចប់ការរត់ប្រណាំងនោះឯង!
ក្មេងស្រីម្នាក់នេះបានព្យាយាមធ្វើកិច្ចការដែលពិបាក ហើយក៏បានសម្រេចកិច្ចការនោះ។ ព្រះគម្ពីរបានឲ្យកិត្តិយស ដល់អ្នកដែលខិតខំធ្វើការ ដោយឧស្សាហ៍ព្យាយាម។ ជាញឹកញាប់ យើងច្រើនតែឮគេនិយាយអំពីការខិតខំ និងឧស្សាហ៍ព្យាយាម នៅក្នុងវិស័យកីឡា ឬតន្រ្តី ឬក៏ការអ្វីផ្សេងទៀត ដែលតម្រូវឲ្យមានការស៊ូទ្រាំ និងប្រឹងប្រែង។
បទគម្ពីរសុភាសិត ១២:២៤ បានចែងថា “ដៃរបស់មនុស្សព្យាយាម នឹងបានឡើងគ្រប់គ្រង តែមនុស្សខ្ជិលច្រអូសនឹងត្រូវទទួលការបំរើវិញ”។ ហើយជំពូក១៤ ខ.២៣ ក៏បានចែងផងដែរថា “អស់ទាំងការដែលខំធ្វើ សុទ្ធតែមានកំរៃ តែសំដីទទេៗនាំឲ្យក្រខ្សត់វិញ”។ គោលការណ៍ទាំងនេះ មិនមែនជាការសន្យាទេ តែអាចជួយយើងឲ្យបម្រើព្រះជាម្ចាស់បានល្អ។
ផែនការដែលព្រះទ្រង់មានសម្រាប់យើង តែងតែរាប់បញ្ចូលការធ្វើការថ្វាយទ្រង់។ សូម្បីតែមុនពេលអ័ដាមដែលជាមនុស្សដំបូងធ្លាក់ចូលក្នុងអំពើបាប គាត់ក៏ត្រូវធ្វើការក្នុងសួនច្បាអេដែនជាអ្នកថែសួនផងដែរ(លោកុប្បត្តិ ២:១៥)។ ហើយរាល់ការប្រឹងប្រែងទាំងអស់ដែលយើងបានធ្វើ…
សត្វចចកខាងវិញ្ញាណ
នៅលើកទីមួយ ដែលសត្វប្រជៀវមួយក្បាលចូលផ្ទះរបស់ខ្ញុំ យើងក៏បានគិតថា វាបានចូលផ្ទះយើងដោយចៃដន្យ។ ប៉ុន្តែ បន្ទាប់ពីវាបានចូលផ្ទះយើងម្តងទៀត នៅយប់ទីពីរ ខ្ញុំក៏បានអានអត្ថបទ ដែលនិយាយអំពីសត្វដ៏តូចទាំងនោះ ហើយក៏បានដឹងថា ពួកវាមិនត្រូវការច្រកចូលធំ ដើម្បីចូលក្នុងផ្ទះរបស់មនុស្សឡើយ។ តាមពិត ឲ្យតែពួកវារកឃើញប្រហោង ដែលមានទំហំតូចដូចកាក់ ពួកវានឹងចូលតាមរន្ធនោះ។
ដូចនេះ ខ្ញុំក៏បានយកកាវបិទកញ្ចក់ ទៅដើរបិទរន្ធតូចៗទាំងអស់ ដែលខ្ញុំឃើញមាននៅជុំវិញផ្ទះ។
ក្នុងបទគម្ពីរ បទចម្រៀងសាឡូម៉ូន ២:១៥ ស្តេចសាឡូម៉ូនបានលើកឡើង អំពីថានិកសត្វដែលគួរឲ្យរំខានមួយទៀត។ ទ្រង់បានសរសេរ អំពីគ្រោះថ្នាក់របស់ “សត្វចចកតូចៗ” ដែលអាច “បំផ្លាញចំការទំពាំងបាយជូរ”។ ត្រង់ចំណុចនេះ ទ្រង់កំពុងមានបន្ទូលក្នុងន័យធៀប អំពីការគំរាមកំហែង ដែលអាចចូលទៅបំផ្លាញទំនាក់ទំនង ។ ដែលខ្ញុំនិយាយនេះ គឺមិនចង់ធ្វើឲ្យមានការអាក់អន់ចិត្ត ដល់អ្នកស្រឡាញ់សត្វប្រជៀវ ឬសត្វចចកឡើយ ប៉ុន្តែ ការការពារកុំឲ្យសត្វប្រជៀវចូលផ្ទះ និងសត្វចចកចូលចំការទំពាំងបាយជូរ គឺមិនខុសពីការដោះស្រាយបញ្ហានៃអំពើបាប ក្នុងជីវិតយើងនោះឡើយ(អេភេសូរ ៥:៣)។ ដោយសារព្រះគុណព្រះ នោះព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធធ្វើការក្នុងយើង បានជាយើងមិនចាំបាច់ត្រូវ “រស់នៅតាមនិស្ស័យសាច់ឈាមទៀតឡើយ តែតាមព្រះវិញ្ញាណវិញ”(រ៉ូម ៨:៤)។ ដោយអំណាចនៃព្រះវិញ្ញាណ យើងអាចជម្នះការល្បួង ដែលនាំឲ្យប្រព្រឹត្តបាប។
សូមសរសើរដំកើងព្រះជាម្ចាស់ ដែលក្នុងព្រះគ្រីស្ទ នោះយើងបានក្លាយជា “ពន្លឺក្នុងព្រះអម្ចាស់” ហើយអាចរស់នៅ តាមរបៀបដែលទ្រង់…
ល្អលើសពេលណាទាំងអស់
ព្រះវិហារធំណូត្រឺ ដេម នៅទីក្រុងប៉ារីស គឺជាសំណង់អគារដ៏ស្រស់ស្អាតគួរជាទីទស្សនា។ ស្ថាបត្យកម្មរបស់វា គឺពិតជាអស្ចារ្យ ហើយបង្អួចរបស់វាដែលលម្អដោយកញ្ចក់ពណ៌ និងផ្ទៃខាងក្នុងដ៏ស្រស់ស្អាត ក៏គួរឲ្យគយគន់ផងដែរ។ ប៉ុន្តែ បន្ទាប់ពីអគារនេះបានឈរយ៉ាងខ្ពស់ត្រដែត នៅក្នុងទេសភាពនៃទីក្រុងប៉ារីសអស់ជាច្រើនសតវត្សរ៍ វាកំពុងតែមានការខូចខាត។ ពេលវេលា និងការបំពុលបរិយាកាសមានផលប៉ះពាល់យ៉ាងខ្លាំងមកលើវា ហើយពេលនេះជាពេលដែលសំណង់អគារដ៏រុងរឿងនេះ ត្រូវការការជួសជុល។
អគារប្រវត្តិសាស្រ្តនេះ ត្រូវបានគេសាងសង់នៅសតវត្សរ៍ទី៨ និងជាទីសំគាល់នៃទីក្រុងប៉ារីស។ អ្នកដែលស្រឡាញ់សំណង់អគារនេះកំពុងតែនាំគ្នាជួយសង្រ្គោះវា។ កាលពីឆ្នាំមុន រដ្ឋាភិបាលបារាំងបានត្រៀមលុយជាង៦លានដុល្លា ដើម្បីជួយជួសជុលព្រះវិហារធំនេះ ឲ្យល្អដូចដើមវិញ។ ទម្រដ៏ខ្ពស់ត្រដែតរបស់វាត្រូវតែមានការទ្រទ្រង់ឲ្យរឹងមាំឡើងវិញ។ សំណង់ថ្មជាច្រើន នៅផ្នែកខាងក្នុងរបស់វា ចាំបាច់ត្រូវសាងសង់ឡើងវិញ ហើយដំបូលទៀតសោត ក៏ត្រូវការការជួសជុលផងដែរ។ គេនឹងចំណាយថវិការនោះ ដើម្បីជួសជុលវាឡើងវិញ ព្រោះសំណង់ព្រះវិហារធំមួយនេះបានឈរនៅ ធ្វើជានិមិត្តរូបនៃក្តីសង្ឃឹម សម្រាប់មនុស្សជាច្រើន។
រូបកាយរបស់យើង ក៏មានលក្ខណៈមិនខុសពីអគារប៉ុន្មានទេ។ រូបកាយយើងនឹងមានសភាពចាស់ និងពុកផុយជាងមុន! ប៉ុន្តែ សាវ័កប៉ុលបានពន្យល់ថា យើងមានដំណឹងល្អមួយ គឺថា : យើងបាត់បង់សម្រស់រូបកាយរបស់យើង ដោយជៀសមិនផុត ប៉ុន្តែ ជីវិតខាងវិញ្ញាណរបស់យើង ដែលជាចំណុចស្នូលនៃអត្តសញ្ញាណរបស់យើង អាចបន្តមានភាពថ្មីឡើងវិញ និងលូតលាស់ទៅរកភាពល្អប្រសើរជានិច្ច(២កូរិនថូស ៤:១៦)។
ពេលដែលយើងបានដាក់គោលដៅថា យើងនឹងរស់នៅ ដើម្បីបំពេញបំណងព្រះទ័យរបស់ព្រះអម្ចាស់(៥:៩) យើងនឹងនៅតែបន្តពឹងផ្អែកទៅលើព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ដើម្បីបំពេញ និងកែប្រែយើង(៣:១៨ អេភេសូរ…
លើសពីដំណោះស្រាយ
ថ្មីៗនេះ ខ្ញុំបានរកឃើញ “ដំណោះស្រាយដ៏ងាយស្រួលមួយ” ពេលដែលចៅរបស់ខ្ញុំម្នាក់បានយកតុក្កតាទន្សាយរបស់នាង មកកម្តៅនៅពីលើកញ្ចក់ សម្រាប់ការពារជើងក្រានកម្តៅផ្ទះ នៅរដូវរងា។ កម្តៅនៅលើកញ្ចក់បានធ្វើឲ្យរោមតុក្កតាទន្សាយរបស់នាងរលាយជាប់នឹងកញ្ចក់ ធ្វើឲ្យវាលែងស្អាតដូចមុខទៀត ប៉ុន្តែ អ្នកឯកទេសផ្នែកជើងក្រានកម្តៅផ្ទះ បានផ្តល់ឲ្យនូវដំណោះស្រាយដ៏ងាយស្រួលមួយ ដើម្បីសម្អាតកញ្ចក់នោះឲ្យស្អាតដូចថ្មី។ ដំណោះស្រាយពិតជាមានប្រយោជន៍ណាស់ ហើយសព្វថ្ងៃនេះ ខ្ញុំឈប់ឲ្យក្មេងៗយកតុក្កតា មកដាក់នៅក្បែរជើងក្រានកម្តៅក្នុងផ្ទះទៀតហើយ។
ខ្ញុំបានលើកយកដំណោះស្រាយនេះមកនិយាយ ព្រោះជួនកាល យើងអាចសង្កេតឃើញថា ព្រះគម្ពីរប្រជុំទៅដោយដំណោះស្រាយជាច្រើន ដែលជួយឲ្យជីវិតកាន់តែមានភាពងាយស្រួល។ ជាការពិតណាស់ ព្រះគម្ពីរមានខគម្ពីរជាច្រើន ដែលចែងអំពីរបៀបរស់នៅ ក្នុងជីវិតដែលថ្វាយព្រះកិត្តិនាមដល់ព្រះគ្រីស្ទ ប៉ុន្តែ ព្រះគម្ពីរមានគោលបំណងលើសពីនេះទៀត។ ព្រះគម្ពីរបានផ្តល់ឲ្យយើង នូវដំណោះស្រាយមួយ សម្រាប់បំពេញតម្រូវការដែលធំបំផុត គឺការត្រូវការការសង្រ្គោះឲ្យរួចពីបាប និងរួចពីការដាច់ចេញពីព្រះអស់កល្បជានិច្ច។
ព្រះគម្ពីរបានចែងអំពីរឿងសំខាន់ៗជាច្រើន ដែលរាប់ចាប់ពីព្រះបន្ទូលសន្យា អំពីសេចក្តីសង្គ្រោះ(ក្នុងលោកុប្បត្តិ ៣:១៥) និងផ្លូវទៅរកក្តីសង្ឃឹមដ៏ពិត នៃផ្ទៃមេឃ និងផែនដីថ្មី(វិវរណៈ ២១:១-២)។ ក្នុងរឿងទាំងនេះមានខ្លឹមសាររួមមួយ គឺថា ព្រះជាម្ចាស់មានផែនការដ៏អស់កល្ប ដើម្បីសង្រ្គោះយើង ឲ្យរួចពីបាប និងអនុញ្ញាតយើង ឲ្យអរសប្បាយនឹងការប្រកបទាក់ទងជាមួយព្រះអង្គ។ ក្នុងរឿងនីមួយៗ និងក្នុងការបង្រៀនទាំងអស់ អំពីរបៀបរស់នៅ ដែលបានចែងក្នុងព្រះគម្ពីរ គឺសុទ្ធតែចង្អុលបង្ហាញយើង ឲ្យងាកទៅរកព្រះយេស៊ូវ ដែលអាចដោះស្រាយបញ្ហាធំបំផុតរបស់យើង។
ពេលដែលយើងបើកព្រះគម្ពីរ ដែលជាសៀវភៅរបស់ព្រះជាម្ចាស់ សូមយើងនឹកចាំថា យើងកំពុងតែរកមើលព្រះយេស៊ូវ និងការសង្រ្គោះដែលទ្រង់ប្រទាន…
តើនរណាខ្លះកំពុងតែឃ្លានអាហារ?
ថូម៉ាសបានកើតក្នុងគ្រួសារក្រីក្រមួយ នៅប្រទេសឥណ្ឌា ហើយក្រោយមក ជនជាតិអាមេរិកក៏បានយកគាត់ទៅចិញ្ចឹម។ ពេលគាត់ធ្វើដំណើរត្រឡប់មកប្រទេសឥណ្ឌាវិញ គាត់បានសង្កេតឃើញក្មេងៗមានការខ្វះខាតដ៏ធ្ងន់ធ្ងរ នៅក្នុងស្រុកកំណើតរបស់គាត់។ ដូចនេះគាត់ដឹងថា គាត់ត្រូវតែជួយពួកគេ។ គាត់ដឹងថា គាត់ត្រូវធ្វើអ្វីម្យ៉ាង។ គាត់ក៏បានចាប់ផ្តើមរៀបគម្រោងត្រឡប់ទៅអាមេរិកវិញ ដើម្បីបញ្ចប់ការសិក្សារបស់គាត់ ហើយសន្សំលុយឲ្យបានច្រើន រួចវិលត្រឡប់មកស្រុកកំណើតគាត់វិញ នៅពេលអនាគត។
មានពេលមួយ គាត់ក៏បានអានបទគម្ពីរយ៉ាកុប ២:១៤-១៨ ដែលក្នុងនោះសាវ័កយ៉ាកុបបានចោទសួរថា “បើអ្នកណាថាខ្លួនមានសេចក្តីជំនឿ តែមិនប្រព្រឹត្តតាម នោះតើមានប្រយោជន៍អ្វី តើសេចក្តីជំនឿអាចនឹងជួយសង្គ្រោះអ្នកនោះបានដែរឬ?” ពេលថូម៉ាសបានត្រឡប់ទៅស្រុកកំណើតគាត់វិញ គាត់ឮក្មេងស្រីតូចម្នាក់ស្រែកប្រាប់ម្តាយរបស់វាថា វាឃ្លានណាស់។ ពេលនោះ គាត់ក៏បាននឹកចាំថា កាលគាត់នៅក្មេង គាត់បានរកមើលអាហារក្នុងធុងសំរាមបរិភោគ ដោយសារឃ្លានអាហារខ្លាំងពេក។ ថូម៉ាសក៏បានដឹងថា គាត់មិនអាចរង់ចំាច្រើនឆ្នាំទៀតបានទេ។ គាត់ក៏បានសម្រេចចិត្តថា គាត់នឹងចាប់ផ្តើមជួយពួកគេនៅពេលនោះតែម្តង។
សព្វថ្ងៃនេះ គាត់មានមជ្ឈមណ្ឌលកុមារកំព្រាមួយកន្លែង ដែលបានទទួលចិញ្ចឹមក្មេងៗ៥០នាក់ ដោយផ្តល់អាហារគ្រប់គ្រាន់ និងថែទាំពួកគេ ដោយនាំពួកគេឲ្យស្គាល់ព្រះយេស៊ូវ ហើយទទួលការអប់រំ។ ទាំងអស់នេះ គឺដោយសារតែបុរសម្នាក់នេះមិនបានពន្យាពេល នៅក្នុងការងារអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់ត្រាសហៅឲ្យគាត់ធ្វើភ្លាមៗ។
ការបង្រៀនរបស់សាវ័កយ៉ាកុបក៏មានន័យសម្រាប់យើងរាល់គ្នាផងដែរ។ ជំនឿដែលយើងមានចំពោះព្រះយេស៊ូវបានផ្តល់ឲ្យយើងនូវទំនាក់ទំនងជាមួយទ្រង់ ជីវិតអស់កល្ប និងក្តីសង្ឃឹមសម្រាប់ពេលអនាគត។ ប៉ុន្តែ តើជំនឿរបស់យើងមានប្រយោជន៍អ្វី បើយើងមិនឈោងទៅរក ហើយជួយអ្នកដែលខ្វះខាត? តើមាននរណាខ្លះ ដែលកំពុងតែស្រេកឃ្លានអាហារ? —DAVE BRANON
គ្រែដែលនៅទទេ
មានពេលមួយ ខ្ញុំមានចិត្តអន្ទះសារចង់វិលត្រឡប់ទៅមន្ទីរចាស់ជរា សេនត៍ ចេមស៍ នៅតំបន់ឆ្នេរម៉ុនតេហ្គូ ប្រទេសចាម៉ៃកា ដើម្បីភ្ញាប់ទំនាក់ទំនងជាមួយលោករែនឌល(Rendell) ឡើងវិញ ដែលប្រហែលពីរឆ្នាំមុន គាត់បានយល់អំពីសេចក្តីស្រឡាញ៉ ដែលព្រះយេស៊ូវមានចំពោះគាត់។ អេវី(Evie) ជាក្មេងជំទង់ នៅក្នុងក្រុមចម្រៀងវិទ្យាល័យ ដែលខ្ញុំបានធ្វើដំណើរជាមួយ រៀងរាល់រដូវផ្ការីកមកដល់។ អេវីបានអានព្រះគម្ពីរជាមួយលោករែនឌល ហើយក៏បានបកស្រាយពន្យល់ អំពីដំណឹងល្អ ឲ្យគាត់ស្តាប់ ហើយគាត់ក៏បានទទួលជឿព្រះ ជាព្រះអង្គសង្រ្គោះរបស់គាត់។
ពេលដែលខ្ញុំបានចូលទៅក្នុងផ្ទះ នៅផ្នែកដែលគេបានបែកចែកសម្រាប់ប្រុសៗ ខ្ញុំក៏បានរកមើលលោករែនឌល នៅគ្រែគេងរបស់គាត់ តែមិនឃើញគាត់សោះ។ ខ្ញុំក៏បានទៅកន្លែងប្រចាំការរបស់ក្រុមពេទ្យ ហើយគេក៏បានប្រាប់ខ្ញុំ នូវរឿងដែលខ្ញុំមិនចង់ឮ។ គាត់បានលាចាកលោក មុនពេលខ្ញុំមកដល់ប្រាំថ្ងៃ។
ខ្ញុំក៏បានផ្ញើសារទៅអេវី ទាំងទឹកភ្នែក ដើម្បីប្រាប់ដំណឹងដ៏សោកសៅនេះ។ នាងក៏បានឆ្លើយតប តាមរបៀបដ៏សាមញ្ញថា “ពេលនេះ លោករែនឌលកំពុងតែសប្បាយរីករាយ ជាមួយព្រះយេស៊ូវ។ អរព្រះគុណព្រះអង្គ ដែលយើងបាននាំគាត់ឲ្យទទួលជឿព្រះយេស៊ូវ កាលគាត់នៅរស់”។
ពាក្យសម្តីរបស់នាង បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីសារៈសំខាន់នៃការត្រៀមខ្លួន ដើម្បីចែកចាយ ដោយក្តីស្រឡាញ់ ឲ្យអ្នកដទៃបានស្គាល់ក្តីសង្ឃឹម ដែលយើងមានក្នុងព្រះគ្រីស្ទ។ ជាការពិតណាស់ យើងមិនតែងតែមានភាពងាយស្រួល នៅក្នុងការផ្សាយដំណឹងល្អ អំពីព្រះមួយអង្គ ដែលតែងតែគង់នៅក្បែរយើងជានិច្ចនោះទេ(ម៉ាថាយ ២៨:២០) តែពេលដែលយើងគិតអំពីការផ្លាស់ប្តូរ ដែលយើង និងមនុស្សដូចលោករែនឌល អាចទទួលបាន…
វាំងននដែលបានរហែកជាពីរ
ថ្ងៃមួយ នៅជាងក្រុងយេរូសាឡិម ផ្ទៃមេឃបានប្រែជាងងឹត។ មានបុរសម្នាក់បាននាំឲ្យមនុស្សទាំងហ្វូងៗ ចង់ដើរតាមគាត់ កាលពីបីរឆ្នាំមុន។ តែនៅថ្ងៃនោះ គាត់ត្រូវបានគេចាប់យកទៅឆ្កាង ដោយភាពអាម៉ាស់ និងការឈឺចាប់បំផុត។ ពេលនោះ មានអ្នកខ្លះបានទួញយំ ដោយទុក្ខសោកជាខ្លាំង។ ពន្លឺថ្ងៃមិនបានបំភ្លឺផ្ទៃមេឃនៅពេលរសៀលនោះទេ។ ហើយការឈឺចាប់ដ៏ខ្លាំងរបស់បុរសនោះ នៅលើឈើឆ្កាងបានបញ្ចប់ ពេលដែលគាត់ស្រែកឡើង ដោយសម្លេងឮៗថា “កិច្ចការបានចប់សព្វគ្រប់ហើយ”(ម៉ាថាយ ២៧:៥០ និង យ៉ូហាន ១៩:៣០)។
នៅពេលនោះ សម្លេងមួយទៀត បានបន្លឺឡើង ចេញពីព្រះវិហារដ៏ធំ នៅក្នុងទីក្រុង គឺសម្លេងក្រណាត់រហែក។ ផ្ទាំងក្រណាត់ដ៏ក្រាស់ដែលបានចែកខណ្ឌទីបរិសុទ្ធ ឲ្យដាច់ពីទីធ្លាខាងក្រៅព្រះវិហារ ក៏បានរហែកជាពីរ ពីលើចុះមកក្រោម ដោយការអស្ចារ(ម៉ាថាយ ២៧:៥១)។
វាំងននដែលបានរហែកនោះ ជានិមិត្តរូបតំណាងឲ្យភាពពិតនៃឈើឆ្កាង ដែលមានន័យថា មានផ្លូវថ្មីមួយ ដែលបានបើកទៅរកព្រះជាម្ចាស់ហើយ! ព្រះយេស៊ូវ គឺជាព្រះ និងជាបុរសដែលបានជាប់ឆ្កាង និងសុគតនៅថ្ងៃនោះ។ ព្រះលោហិតទ្រង់បានហូរ ជាយញ្ញបូជាចុងក្រោយ ជាយញ្ញបូជាដ៏ពិត និងគ្រប់គ្រាន់(ហេព្រើរ ១០:១០) ដែលបានអនុញ្ញាតឲ្យអ្នកដែលជឿទ្រង់ បានអរសប្បាយនឹងការអត់ទោសបាប និងចូលទៅក្នុងទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះជាម្ចាស់(រ៉ូម ៥:៦-១១)។
នៅក្នុងភាពងងឹត នៅថ្ងៃសុក្រដ៏ប្រសើរនោះ យើងបានទទួលនូវដំណឹងល្អដែលមិនធ្លាប់មាន ដែលបានប្រកាសថា ព្រះយេស៊ូវបានបើកផ្លូវឲ្យយើង បានទទួលសេចក្តីសង្រ្គោះ រួចពីបាប…
សុភាពតែមានអំណាច
ខណៈពេលដែលកងទ័ពរបស់សត្រូវបានចូលកាន់កាប់ប្រទេសហូឡង់ នៅសម័យសង្រ្គាមលោកលើកទី២ ហើយស្ថានការណ៍កាន់តែមានភាពធ្ងន់ធ្ងរ អ្នកស្រីអ៊ែន ហ្វ្រែង(Anne Frank) និងក្រុមគ្រួសាររបស់គាត់ បានធ្វើការរៀបចំដោយចិត្តក្លាហាន ហើយក៏បានផ្លាស់ទៅរស់នៅ ក្នុងកន្លែងលាក់ខ្លួនសម្ងាត់ ដើម្បីគេចចេញពីគ្រោះថ្នាក់។ ពួកគេបានលាក់ខ្លួន នៅទីនោះអស់រយៈពេល២ឆ្នាំ ក្នុងអំឡុងសម័យសង្រ្គាម ហើយគេក៏បានរកពួកគេឃើញ ហើយក៏បានបញ្ចួនពួកគេ ទៅជំរុំប្រមូលផ្តុំ។ ក្រោយមក អ្នកស្រីអ៊ែនក៏បានសរសេរនៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុរបស់គាត់ថា “ក្នុងរយៈពេលវែង អាវុធដែលមុតស្រួចបំផុត គឺវិញ្ញាណដែលសប្បុរស និងសុភាព”។
ការបង្ហាញចេញនូវចិត្តសុភាព អាចមានភាពស្មុគ្រស្មាញ ខណៈពេលដែលយើងកំពុងតែប្រឈមមុខនឹងជីវិតពិត។
ក្នុងបទគម្ពីរអេសាយ ជំពូក៤០ យើងឃើញថា ព្រះជាម្ចាស់មានព្រះទ័យសុភាព ហើយក៏មានអំណាចចេស្តាផងដែរ។ គឺដូចដែល ខ.១១ បានចែងថា “ទ្រង់នឹងឃ្វាលហ្វូងរបស់ទ្រង់ ដូចជាអ្នកគង្វាល ទ្រង់នឹងប្រមូលអស់ទាំងកូនចៀមមកបីនៅព្រះពាហុ”។ ប៉ុន្តែ ទន្ទឹមនឹងនោះ “ព្រះអម្ចាស់យេហូវ៉ាទ្រង់នឹងយាងមក ដោយមានព្រះចេស្តា ហើយព្រះពាហុនៃទ្រង់នឹងកាន់កាប់ត្រួតត្រាឲ្យទ្រង់”(ខ.១០)។ ព្រះអង្គមានពេញដោយអំណាចចេស្តា តែទ្រង់មានព្រះទ័យសុភាព នៅក្នុងការការពារអ្នកដែលងាយរងគ្រោះ។
ម្យ៉ាងទៀត ព្រះយេស៊ូវបានបណ្តេញពួកអ្នកដូរលុយ នៅក្នុងព្រះវិហារ ដោយផ្កាប់តុពួកគេ តែទ្រង់ក៏យកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះក្មេងៗ ដោយព្រះទ័យសុភាពផងដែរ។ ព្រះអង្គបានប្រើពាក្យធ្ងន់ៗ ដើម្បីស្តីប្រដៅពួកផារិស៊ី(ម៉ាថាយ ២) តែទ្រង់ក៏បានអត់ទោសបាបឲ្យស្រ្តីម្នាក់ ដែលត្រូវការសេចក្តីមេត្តា ដ៏សុភាពរបស់ទ្រង់(យ៉ូហាន ៨:១-១១)។
មានពេលខ្លះ យើងត្រូវក្រោកឈរឡើង…
បរិយ៉ាកាស នៃការលើកទឹកចិត្ត
ខ្ញុំបានទទួលការលើកទឹកចិត្ត រៀងរាល់ពេលដែលខ្ញុំបានទៅមើលមជ្ឈមណ្ឌលហាត់ប្រាណ នៅក្បែរផ្ទះខ្ញុំ។ នៅកន្លែងដ៏មមាញឹកនោះ មានសុទ្ធតែអ្នក ដែលព្យាយាមហាត់ប្រាណ ឲ្យមានខុសភាពល្អ និងកម្លាំងកាន់តែខ្លាំង។ គេបានដាក់ផ្លាកសញ្ញា នៅទីនោះ ដើម្បីរំឭកយើងថា យើងមិនត្រូវកាត់ទោសគ្នាទៅវិញទៅមកឡើយ ប៉ុន្តែ គេតែងតែស្វាគមន៍ ពាក្យសម្តី និងសកម្មភាព ដែលបង្ហាញចេញនូវការគាំទ្រគ្នាទៅវិញទៅមក ចំពោះការប្រឹងប្រែងរបស់យើង។
រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំថា អំពីអាកប្បកិរិយា ដែលយើងត្រូវមាន ក្នុងជីវិតខាងវិញ្ញាណ។ អ្នកខ្លះបានព្យាយាមហ្វឹកហាត់ ឲ្យមានភាពរឹងមាំខាងវិញ្ញាណ និងលូតលាស់ ក្នុងសេចក្តីជំនឿ តែពេលខ្លះពួកគេមានអារម្មណ៍ថា ពួកគេហាក់ដូចជាមិនអាចចូលទៅក្នុងចំណោមគ្រីស្ទបរិស័ទដទៃបាន ដោយសារខ្លួនមិនមានភាពរឹងមាំខាងវិញ្ញាណ នៅក្នុងការដើរជាមួយព្រះយេស៊ូវ ដូចអ្នកដទៃ។
ត្រង់ចំណុចនេះ សាវ័កប៉ុលបានបង្រៀនយើង ដោយនិយាយត្រង់ៗថា “ចូរកំសាន្ត ហើយស្អាងចិត្តគ្នា ទៅវិញទៅមក ដូចជាអ្នករាល់គ្នាកំពុងតែធ្វើហើយនោះដែរ”(១ថែស្សាឡូនិច ៥:១១)។ ហើយគាត់បានសរសេរសំបុត្រផ្ញើទៅពួកជំនុំនៅទីក្រុងរ៉ូមថា “ត្រូវឲ្យយើងទាំងអស់គ្នាបំពេញចិត្តអ្នកជិតខាងខ្លួន សំរាប់ជាសេចក្តីល្អ ឲ្យបានស្អាងចិត្តឡើង”(រ៉ូម ១៥:២)។ យើងត្រូវដឹងថា ព្រះវរបិតានៃយើងមានព្រះទ័យសណ្តោស ចំពោះយើងយ៉ាងខ្លាំង បានជាយើងអាចបង្ហាញចេញនូវព្រះគុណរបស់ព្រះអង្គ ដល់អ្នកដទៃ ដោយពាក្យសម្តី និងសកម្មភាព ដែលលើកទឹកចិត្ត។
ខណៈពេលដែលយើង “ទទួលគ្នាទៅវិញទៅមក”(ខ.៧) ចូរយើងថ្វាយការលូតលាស់ខាងវិញ្ញាណរបស់យើង ដាច់ដល់ព្រះជាម្ចាស់ ដោយអនុញ្ញាតឲ្យព្រះវិញ្ញាណព្រះអង្គធ្វើការក្នុងជីវិតយើង។ ហើយខណៈពេលដែលយើងព្យាយាមដើរតាមព្រះអង្គជារៀងរាល់ថ្ងៃ ចូរយើងបង្កើតបរិយាកាស នៃការលើកទឹកចិត្ត…